Rozdział 9

            Obudziły mnie promienie, które wpadały przez okno. Powoli otworzyłam oczy, po czym zauważyłam, że nie jestem w swoim pokoju. No tak wczoraj ojciec Kastiela jak i on sam nie pozwolili mi pójść do domu ze względu na godzinę. Postanowiłam, że po cichu ulotnie się z tego domu, nie wiadomo co Kastielowi odwali, choć jest jakiś inny niż kiedy go poznałam. Szybko wstałam z łóżka, ubrałam swoją bluzę i po cichutku zeszłam na dół. Na szczęście nie napotkałam się na nikogo. Ubrałam buty i wyszłam. Jak na październik to zapowiada się ładna pogoda.

            Zjadłam śniadanie, wzięłam prysznic i ubrałam nowe ciuchy. W poniedziałek ma być sprawdzian z angielskiego, więc wypada się trochę pouczyć.

#Kastiel

            Obudziłem się o 12 jak zawsze. Wziąłem prysznic i poszedłem zrobić sobie śniadanie. Po drodze zapukałem do pokoju gdzie nocowała Katina, ale nikt nie odpowiadał więc wszedłem do środka i co zobaczyłem pustkę. Szybko zbiegłem na dół zobaczyć czy może jednak jest w kuchni ale myliłem się.

#Kastina

            Jest już 16:30 a ja nie mogę zapamiętać tych głupich słówek. Nagle usłyszałam na dole trzask. Zeszłam na dół zobaczyć co to, ale na szczęście to tylko mama, cóż coś długo balowały.

    -Cześć Katina.

    -Mówiłaś, że będziesz późno ale, że aż tak. A gdyby się tu coś stało?

    -A stało?

    -Nie.

    -Mam dla ciebie wiadomość. Dzwoniła ciocia Titi i zaprosiła nas w poniedziałek, a że do niej jedzie się prawie dwie godziny, więc nie będzie cię w ten dzień w szkole.

    -Naprawdę! Super! –ominie mnie sprawdzian.

    -Co się tak cieszysz, czyżbyś miała jakąś klasówkę?

    -Ależ skąd po prostu długo jej nie widziałam.

    -Na pewno. –ależ nie lubię jak tak się patrzy na mnie.

    -Tak, tak. –powiedziałam i wróciłam do pokoju, a mama poszła do kuchni. Zamknęłam książkę i rzuciłam ją gdzieś w kąt.

***

   -Ciocia! –pobiegłam do cioci i rzuciłam się jej w ramiona.

    -A kogo my tu mamy?! Przecież to moja mała chrześnica. –zaśmiała się i potargała mi włosy.

    -Ciociu, nie mam 5 lat.

    -Chodźcie przygotowałam pyszny obiad. –co do obiadków to robi najlepsze.

            Spędziłyśmy miło dzień, ciocia wypytywała mnie o jakieś nie dorzeczne rzeczy. Czy mam chłopaka i takie inne. Potem mówiła, że gdy ona była mała to miała już niejednego chłopaka, cała ciocia.

    -Muszę jutro iść do szkoły? –marudziłam mamie, gdy byłyśmy już w domu.

    -Jeden dzień Ci odpuścić, a ty byś już chciała cały tydzień. –zaśmiała się.

    -Ale mi się tak nie chce.

    -Dobra , dobra. Idziesz i koniec. –wtedy rozdzwonił się dzwonek do drzwi. Ciekawe kto to był.

    -Idę sprawdzić kto to. –powiedziała mama.

    -Dobra. –poszłam zrobić sobie herbatę.

    -Katina! Jakiś chłopak do ciebie! –wychyliłam się za drzwi kuchni, aby zobaczyć kto to taki.

    -Cześć Katina.

    -N-nataniel? Co ty tu robisz?

    -Nie było Cię w szkole, a przyznam, że pan Farazowski nie był z tego zadowolony.

    -Słucham?! Co ty naskrobałaś? –spytała mnie mama.

    -J-ja. Nic. Wejdź. –powiedziałam do Nataniela.

    -No dobra, to ja was zostawię samych. –puściła do mnie oko, a ja tylko przewróciłam oczami.

    -Chodź do mnie do pokoju. –pociągnęłam go za rękaw.

    -Więc, czego chciał ode mnie?

    -Coś mówił, że masz przygotować jakiś plakat czy coś. –odpowiedział.

    -Plakat! Ja nie wierze w to co słyszę. –opadłam z sił na łóżko.

    -Spokojnie. Z tego co wiem to Violetta ma w końcu zrobić go.

    -Aha. I dlatego tu przyszedłeś aby mi to powiedzieć. –odwróciłam się do Nataniela.

    -W sumie to tak i nie. –spojrzałam pytająco na niego.

    -Wiesz… od początku roku byłaś na każdej lekcji i myślałem, że coś się stało. –powiedział zmieszany.

    -Słucham? Czyżbyś się martwił? Nie masz o co. Po prostu pojechałam do cioci. –chciał coś powiedzieć ale przerwał mu dzwonek z telefonu. Sięgnęłam po niego zobaczyć kto wysłał mi wiadomość.

            Cześć kochana. Przepraszam, że dopiero teraz się odzywam, ale dużo miałam na głowie. Chętnie byśmy się z tobą spotkali w ten weekend. Chcemy przyjechać do Cany-Barville. Babi.

Ja: Naprawdę! Tak się cieszę. Myślałam, że zapomnieliście o mnie. haha. Do zobaczenia.

Babi: My? Nigdy

    -Kto to? –spytał mnie chłopak.

    -Moja przyjaciółka z Paryża. Mają w weekend przyjechać.

    -No widzisz. A tak się martwiłaś.

    -Wiem. Nie chcesz może coś zjeść? –spytałam.

    -Nie, dziękuję. I tak się zasiedziałem. Pójdę już.

    -Oh, no dobrze.

    -Ale może innym razem skorzystam. –uśmiechnął się do mnie.

    -Zapraszam. –odwzajemniłam uśmiech. –Odprowadzę Cię. –jak powiedziałam tak zrobiłam.

    -To do jutra. –powiedział blond włosy.

    -Do jutra.