Rozdział 26

Rozdział 26 

*Kastiel*

     Wiedziałem, że kiedyś dojdzie do takiej sytuacji gdy Katina się odnajdzie i wszystkiego się dowie. Ale to w jakim stanie była i jak pobiegła... 

   -Gdzie ona pobiegła... -odezwała się matka

   -Teraz to się interesujesz? A wcześniej nie było po co?! -miałem wielki żal do matki gdy zabierała Kati od nas. Jest coś co jej obiecałem i dotrzymam słowa.

    -Ja za nią pobiegne tak bedzie najlepiej. I nawet się mogę domyśleć gdzie mogę ją znaleźć. -Nie miałem ochoty więcej nic mówić więc pobiegłem do dobrze znanego mi miejsca. 

  

*Martin i Berta*

   -O jakim wypadku ona mówiła? -spytał

   -Eh...

   -Coś Ty jej nagadała?

   -Powiedziałam,że jej tata z bratem zginęli w wypadku samochodowym. -Zamarłem..Teraz też rozumiem zachowanie Katiny jak była u Nas w domu. Nawet tego nie skomentowałem. Może też tak bym powiedział sam nie wiem.

    -Miejmy nadzieję, że Kas ją znajdzie z nim bedzie bezpieczna. A teraz nie pozostaje nic tylko pojechać do domu i czekać na jaką kolwiek informacje.

*Kastiel*

      Wbiegłem do parku i nie myliłem się zauważyłem ją skuloną pod drzewem. Siedziała tam taka bezbronna. Teraz wiedząc, że siostra się odnalazła i to była dziewczyna co irytowała mnie, to w stosunku do niej będę się o wiele lepiej odnosił. Tak wiem zdziwieni moim nagłym innym charakterem. No ale co wy byście zrobi na moim miejscu czy nawet jako chłopak z dziewczyną.

   Podszedłem do niej i usiadłem obok niej.

  -Katina? -nie zareagowała

  -Kati? -Dalej nic ale...

  -Większość życia żyłam świadomością, że mój tata i brat nie żyją. Nawet ich nie pamiętałam a bardzo bym chciała. -westchnęła i usłyszałem znowu szloch.

   -Spójrz na mnie. -Powiedziałem. Wtedy ona podniosła głowę. Wyglądała straszenie. Opuchnięte oczy, łzy spływające.

   -Też się czuje winny... Obiecałem tobie, że Cię znajde. A jak już się pojawiłaś nawet Cie nie poznałem. -zakłopotany podrapałem się po karku. Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji.

    -Kas.. Odnalazłeś. -Po tych słowach mnie przytuliła. Po chwili odwzajemniłem uścisk. Była taka drobna. Wtedy wpadłem na pewien pomysł. Podniosłem ją. Ta lekki wydała z siebie pisk.

   -Coś Ci pokaże. -Obszedłem całe drzewo a było ono dość duże. Postawiłem ją na nogi i..

   -To tu. -Wskazał palcem na pień. Znajdowały się tam wyryte nasze inicjały

   -Ojejku... One są... -Dotknęła je i się uśmiechnęła. Czyżby komuś lekko się poprawiło

   -Są i mają się dobrze. A teraz mała choć zaprowadze Cię do domu. -ta się wzdrygnęła.

   -Nie chce tam dziś iść. Rozumiesz? Nie chce ... -Wyjąłem telefon i wykonałem szybko telefon.

   -Załatwione mała.

   -Chcesz dostać w łeb za tą małą? -usmiechnąłem się chytrze.

    -Czyżby humorek wracał? - Ta wysunęła mi język.

    -Lepiej schowaj ten język. Z Kastielem się nie zadziera. -ta nagle wybuchła śmiechem.

    -Ciebie się nie boje. To co idziemy? -Spytała 

     -Pewnie chodź.

     -Hmmm... W zasadzie gdzie mnie prowadzisz? 

     -Mój przyjaciel nas przenocuje.