Rozdział 26

Rozdział 26 

*Kastiel*

     Wiedziałem, że kiedyś dojdzie do takiej sytuacji gdy Katina się odnajdzie i wszystkiego się dowie. Ale to w jakim stanie była i jak pobiegła... 

   -Gdzie ona pobiegła... -odezwała się matka

   -Teraz to się interesujesz? A wcześniej nie było po co?! -miałem wielki żal do matki gdy zabierała Kati od nas. Jest coś co jej obiecałem i dotrzymam słowa.

    -Ja za nią pobiegne tak bedzie najlepiej. I nawet się mogę domyśleć gdzie mogę ją znaleźć. -Nie miałem ochoty więcej nic mówić więc pobiegłem do dobrze znanego mi miejsca. 

  

*Martin i Berta*

   -O jakim wypadku ona mówiła? -spytał

   -Eh...

   -Coś Ty jej nagadała?

   -Powiedziałam,że jej tata z bratem zginęli w wypadku samochodowym. -Zamarłem..Teraz też rozumiem zachowanie Katiny jak była u Nas w domu. Nawet tego nie skomentowałem. Może też tak bym powiedział sam nie wiem.

    -Miejmy nadzieję, że Kas ją znajdzie z nim bedzie bezpieczna. A teraz nie pozostaje nic tylko pojechać do domu i czekać na jaką kolwiek informacje.

*Kastiel*

      Wbiegłem do parku i nie myliłem się zauważyłem ją skuloną pod drzewem. Siedziała tam taka bezbronna. Teraz wiedząc, że siostra się odnalazła i to była dziewczyna co irytowała mnie, to w stosunku do niej będę się o wiele lepiej odnosił. Tak wiem zdziwieni moim nagłym innym charakterem. No ale co wy byście zrobi na moim miejscu czy nawet jako chłopak z dziewczyną.

   Podszedłem do niej i usiadłem obok niej.

  -Katina? -nie zareagowała

  -Kati? -Dalej nic ale...

  -Większość życia żyłam świadomością, że mój tata i brat nie żyją. Nawet ich nie pamiętałam a bardzo bym chciała. -westchnęła i usłyszałem znowu szloch.

   -Spójrz na mnie. -Powiedziałem. Wtedy ona podniosła głowę. Wyglądała straszenie. Opuchnięte oczy, łzy spływające.

   -Też się czuje winny... Obiecałem tobie, że Cię znajde. A jak już się pojawiłaś nawet Cie nie poznałem. -zakłopotany podrapałem się po karku. Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji.

    -Kas.. Odnalazłeś. -Po tych słowach mnie przytuliła. Po chwili odwzajemniłem uścisk. Była taka drobna. Wtedy wpadłem na pewien pomysł. Podniosłem ją. Ta lekki wydała z siebie pisk.

   -Coś Ci pokaże. -Obszedłem całe drzewo a było ono dość duże. Postawiłem ją na nogi i..

   -To tu. -Wskazał palcem na pień. Znajdowały się tam wyryte nasze inicjały

   -Ojejku... One są... -Dotknęła je i się uśmiechnęła. Czyżby komuś lekko się poprawiło

   -Są i mają się dobrze. A teraz mała choć zaprowadze Cię do domu. -ta się wzdrygnęła.

   -Nie chce tam dziś iść. Rozumiesz? Nie chce ... -Wyjąłem telefon i wykonałem szybko telefon.

   -Załatwione mała.

   -Chcesz dostać w łeb za tą małą? -usmiechnąłem się chytrze.

    -Czyżby humorek wracał? - Ta wysunęła mi język.

    -Lepiej schowaj ten język. Z Kastielem się nie zadziera. -ta nagle wybuchła śmiechem.

    -Ciebie się nie boje. To co idziemy? -Spytała 

     -Pewnie chodź.

     -Hmmm... W zasadzie gdzie mnie prowadzisz? 

     -Mój przyjaciel nas przenocuje.

   

   

Rozdział 25

Kto lubi wielkie powroty? Dawno mnie tu nie było, ale powracam. Nie obiecuje, że rozdziały będą dodawane regularnie, ale napewno każdy czekał choć na ten wyczekiwany dzisiejszy rozdział. 😀

Rozdział 25

    -Jak długo masz zamiar uciekać i co przede wszystkim okłamywać ciągle córkę - Spojrzałam pytającym wzrokiem na obojga.

    -Co?! -wypaliłam z ust. Ta tylko westchnęła, wysiadła z samochodu, i stanęła w miejscu gdzie ją znalazłam kilka minut temu

    -Masz rację, to może chociaż usiądźmy na tamtej ławce? -zaproponowała. A ja dalej nie mam pojęcia co się tu dzieję. A Kas milczy jak grób, odcięli mu język czy jak. Gdy byliśmy bliżej ławki nie wytrzymałam

    -Czy ktoś może mi w końcu wytłumaczyć o co chodzi?!?!

         Matka westchnęła i usiadła na ławce a razem z nią Martin. Kastiel wszystko obserwował z boku ale jak chwilowo na niego spojrzałam hmmm... strach? żal? ból? Trudno stwierdzić co w nim siedziało. Gdy usłyszałam jak zaczyna mówić Berta wróciłam wzrokiem na nią.

   -To wszystko działo się dzień przed Twoimi piątymi urodzinami. Był piękny, słoneczny dzień. Wybraliśmy się wszyscy na spacer. - I tu wskazała chłopaków. -Byliście dla siebie jak oczko w głowie. Biegaliście po parku, my z tatą szliśmy tuż za wami. Wtedy zaczęłaś gre berka -tu się lekko zaśmiała.

*12 lat wcześniej*

-Berek! – krzyknęła dziewczynka

-Znów ja…

-Nie mas szans bracisku

-Założymy się

Dziewczynka z piskiem zaczęła uciekać i biegać wokół swoich rodziców. W pewnym momencie usłyszała od taty

-Katina chcesz aby pomógł Ci Demon w pościgu?

-Taaakkk!

-To nie fer! Czemu jej zawsze pomagasz a nie mi?

Lecz nagle zapaliła mu się światełko w głowie, że przecież Demon jest jego i na pewno będzie po jego słowie.

-Demon nie pozwól mu mnie złapać, dobze? 

Piesek tylko słodko zaszczekał spojrzał się na biegnącego chłopca i z dzikim pędem wybiegł w jego stronę. Zdezorientowany chłopiec zaczął krzyczeć, i kazał jedynie się zatrzymać pieskowi lecz nic nie zadziałało. Zanim się odwrócił, żeby zobaczyć gdzie jest jego kochana siostrzyczka znalazł się plackiem na trawie a na nim siostra i Demon liżący go po całej twarzy. Wszyscy bez wyjątków zaczęli tarzać się ze śmiechu.

5 minut później…

-Chodźcie dzieciaki pod tamten dąb, tam zrobimy sobie piknik –powiedziała mama

-Świetny pomysł kochanie –podszedł do niej i pocałował w usta

-Fuuujjjjj!! –krzyknęło w tym samym momencie rodzeństwo i zaczęli wbiegać pod górkę aby dotrzeć do wielkiego drzewa.

Zanim doszli rodzice Kastiel wziął siostrzyce na barana, podszedł bliżej pnia, wyjął swój nożyk i wygenerował na pniu swoje inicjały i Katiny. Później powiedział, że to będzie nasze drzewo.

-Kocham Cię bracisku, najmocniej na świecie –przytuliła go mocno, a on odwzajemnił go

-Wiem o tym. Ja ciebie bardziej. I pamiętaj, że będę zawsze przy tobie i nie dam nikomu Cię skrzywdzić.

*Katina*
    Gdy to opowiadała to nie wierzyłam w to co mówi. To było jak mój sen ale tym razem w szczegółach. Powoli zaczęłam go rozumieć.
-To był piękny dzień, który nie koniecznie wesoło się zakończył. -mówiła
-Ciekawe dla kogo. -prychnął Kas
-Po powrocie do domu poszłaś z Kastielem to pokoju. W tamtym momencie zaczęło się robić głośniej w domu bo nie dałam rady znosić już kłamstw. Powiedział Twojemu tacie, że odchodzę i chce Was zabrać. Robiąc kariele modelki nie da się trzymać dobregi związku i miałam romans z moim fotografem. Wyszła straszna kłótnia.

***
   -Co Ty do mnie w ogóle mówisz?! -krzyknął Martin -Czy Ty myślałaś choć o dzieciach?!
   -Proszę uspokój się... Co do dzieci zabieram je - mówiąc to zauważyła Kasa stojącego na schodach
   -Nigdzie mnie nie zabierzesz! -krzyknął chłopczyk. Wbiegł spowrotem do pokoju.
   -Kas? Co się dzieję? Boje się... -powiedziała przerażona dziewczynka. On się na nią spojrzał i ją mocno przytulił
  -Nie bój się mała. 
  -Pff... Nie mów do mnie mala -oburzyła się i się zaczeli śmiać. W tym samym momencie weszła do nich mama.
  -Katina choć z mamą.
  - A Kasi? 
  -Kastiel zostaje z Tatą. - ta przy drzwiach się wyrwała i biegiem wpadła w brata.
  -Odnajde Cię Kati -szepnął jej do ucha. Podszedł do niej tata i dał jej całusa w czółko. 
   -Bądź dzielna tak? -pokiwała główką. Ten jeszcze zapiął jej bransoletkę z małą połówką gitary.
    
*Katina*
      Poczułam łzy... I odróchowo dotknęłam nadgarstka gdzie znajdowała się owa bransoletka. Nie miałam ochoty dłużej tego słuchać.
   -Dość. -powiedziałam -Nie chce już tego słuchać. Nie chce na Ciebie patrzeć. Cały czas mnie okłamywałaś. Wypadek tak? -Ta wstała i się chciała zbliżyć.
   -Nie, nie podchodź. -chciałam zostać sama. Zaczęłam biec przed siebie. Cały czas ciagle ktoś mnie ranił. Najpierw przyjaciele, teraz ona... Nawet nie zauważyłam kiedy znalazłam się pod dębem...



I jak kochani? Spodziewaliście się czegoś takiego? Pewnie większość bedzie zła, że znowu w takim momencie przerwany rozdział haha Ale czego się nie zrobi dla akcji 
Pozdrawiam